Potreba za merenjem
Ljudi su od davnina imali potrebu da nešto mere, na primer: dubinu reke, dužinu koplja, visinu stene itd. Prve dužinske jedinice mere bile su povezane s ljudskim telom: širina šake, dužine stope, lakta, koraka itd. Kada je bilo potrebno izmeriti veća rastojanja, merne jedinice zasnivale su se na dometu strele ili na rastojanju koje se može prepešaćiti za jedan dan.
Prve sisteme mera stvorili su Grci i Egipćani. U Egiptu je najvažnija jedinica za dužinu bio kraljevski lakat ($0,524 m$). Uantičkoj Grčkoj osnovna mera za dužinu naziva se stopa. Njena dužina je zavisila od grada u kome je nastajala.
Veliki nedostatak tih sistema bio je u tome što su se mere razlikovale od zemlje do zemlje pa čak veoma često i od grada do grada. Razlike u mernim jedinicama otežavale su razmenu robe. Rimljani kojij su osvojili ceo tada poznati svet, prvi su uspeli da uvedu jedinstven sistem mera.
Dalji razvoj društva i nauke, kao i sve razvijenija razmena dobara, nametnuo je nastanak dva najvažnija merna sistema, koja su dans u potrebi. To su anglosaksonski sistem, koji je nastao iz svih prethodnih sistema mera, i međunarodni sistem ili SI sistem, zasnovan na naučnoj osnovi i danas zastupljen u celom svetu.
Osnovna jedinica za dužinu u SI sistemu jeste metar, u početku definisan kao jedan četrdesetomilioniti deo meridijana koji prolazi kroz Pariz. Zatim, u vremenskom periodu od $1795-1983.$ godine pravljeni su prorotipovi metarnih šipki od lima, platine zatim šipka od platine-iridijuma. I konačno $1983.$ godine metar se definiše na osnovu brzine svetlosti, jer se smatra da je brzina svetlosti univerzalno konstantna, kao dužina koju svetlost pređe u vakuumu za $\frac{1}{299792458} $sekunde.
Problem izučavanja površine star je više od 4000 godina. Stari Egipćani su posle konstantnih poplava reke Nil morali iznova i iznova da mere zemlju i ponovo obeležavaju svoje "parcele". Gradnja veličanstvenih piramida bez poznavanja formula za površinu bila bi nezamisliva.